گرنه مشت خاکم از اشک ندامت تر شود

ششجهت اجزای بی شیرازگی دفتر شود

گر مثالی پرده بردارد ز بخت تیره ام

صفحهٔ آیینه ماتمخانهٔ جوهر شود

چند بفریبد به حیرت شوخ بیباک مرا

نسخهٔ آیینه یارب چون دلم ابتر شود

چرب و نرمی آبیار دستگاه فطرت است

شعله چون با موم الفت یافت روشنتر شود

یک عرق نم کن غبار هرزه گرد خویش را

بعد از این آن به که پروازت قفس پرور شود

خواب راحت شعله را در پردهٔ خاکستر است

گر غبار جست وجوها بشکنی بستر شود

ما سبکروحان ز نیرنگ تعلق فارغیم

عکس ما را حیرت آیینه بال و پر شود

در گلستانی که رنگ نقش پایت ریختند

بال طاووس از خجالت حلقه ساز در شود

عالمی از خود تهی کردیم و کاهش ها به جاست

پهلوی ما ناتوانان تا کجا لاغر شود

یک دو ساعت بیش نتوان داد عرض اعتبار

قطرهٔ ما ژاله می بندد اگر گوهر شود

مقصدم چون شمع از این محفل سجود نیستی ست

سر به زیر پا نهم ، کاین یک قدم ره ، سر شود

عالمی بیدل بیابان مرگ ذوق آگهی ست

معرفت غول ره است اما که را باور شود